علائم اختلال چند شخصیتی

علائم اختلال چند شخصیتی + علت و درمان و راههای پیشگیری از آن در سایت پرشین زی . امیدواریم که این مطلب مورد توجه شما قرار گیرد.

اختلال چند شخصیتی یا اختلال تجزیه هویت، یک بیماری روانی پیچیده است که با حضور دو یا چند شخصیت مجزا در یک فرد مشخص می‌شود. هر یک از این شخصیت‌ها دارای الگوهای فکری، رفتاری، احساسی و حتی خاطرات متفاوت خود هستند. این شخصیت‌ها به نوبت کنترل رفتار فرد را در دست می‌گیرند و ممکن است از وجود یکدیگر بی‌اطلاع باشند. اختلال چند شخصیتی اغلب در نتیجه ترومای شدید دوران کودکی، مانند سوء استفاده جنسی یا جسمی، ایجاد می‌شود. این اختلال می‌تواند منجر به مشکلات جدی در زندگی فرد، از جمله اختلال در روابط بین فردی، مشکلات شغلی و تحصیلی، و افزایش خطر خودکشی شود.

علائم اختلال چند شخصیتی

اختلال هویت تجزیه‌ای (DID)، که قبلا به عنوان اختلال شخصیت چندگانه شناخته می‌شد، با وجود دو یا چند هویت یا شخصیت مجزا در یک فرد مشخص می‌شود. این هویت‌ها به نوبت کنترل رفتار فرد را به دست می‌گیرند و هر کدام دارای الگوهای تفکر، احساس و رفتار خاص خود هستند.

علائم اختلال هویت تجزیه‌ای شامل موارد زیر می‌شود:

وجود دو یا چند هویت مجزا: فرد دو یا چند هویت یا شخصیت مجزا دارد که هر کدام نام، تاریخچه شخصی و ویژگی‌های خاص خود را دارند.

فراموشی: فرد دچار فراموشی در مورد وقایع، اطلاعات شخصی و یا حتی هویت‌های دیگر خود می‌شود.

تغییرات رفتار: رفتار فرد به طور ناگهانی و غیرقابل پیش‌بینی تغییر می‌کند.

سردرگمی هویتی: فرد در مورد اینکه چه کسی است سردرگم است و ممکن است احساس کند که توسط نیروهای خارجی کنترل می‌شود.

علائم دیگر: فرد ممکن است دچار افسردگی، اضطراب، حملات پانیک، خودآزاری، سوءمصرف مواد و یا سایر مشکلات روانی شود.

تشخیص اختلال هویت تجزیه‌ای دشوار است و اغلب با سایر اختلالات روانی اشتباه گرفته می‌شود. در صورت مشاهده علائم DID، مراجعه به یک متخصص سلامت روان ضروری است.

علت اختلال چند شخصیتی

علت اصلی اختلال چند شخصیتی، تجارب آسیب‌زای شدید در دوران کودکی است. زمانی که کودک در معرض سوء استفاده جنسی، جسمی یا عاطفی قرار می‌گیرد، ذهن او برای مقابله با این تروما از مکانیسم تجزیه استفاده می‌کند. در این مکانیسم، هویت کودک به بخش‌های مجزا تقسیم می‌شود تا درد و رنج ناشی از تروما را کاهش دهد. عوامل ژنتیکی و محیطی نیز می‌توانند در ابتلا به این اختلال نقش داشته باشند. برای مثال، سابقه اختلالات روانی در خانواده یا قرار گرفتن در معرض خشونت در دوران کودکی می‌تواند احتمال ابتلا به اختلال چند شخصیتی را افزایش دهد.

درمان اختلال چند شخصیتی

درمان اختلال چند شخصیتی معمولاً طولانی مدت و پیچیده است و هدف اصلی آن یکپارچه سازی شخصیت‌های مختلف و بهبود عملکرد فرد در زندگی روزمره است. روان درمانی، به ویژه درمان شناختی رفتاری (CBT) و درمان مبتنی بر طرحواره (Schema Therapy)، از روش‌های اصلی درمان این اختلال هستند. در روان درمانی، فرد با درمانگر خود همکاری می‌کند تا ریشه‌های تروما را شناسایی و با آن‌ها مقابله کند، مهارت‌های مقابله‌ای موثر را بیاموزد و روابط سالم و پایداری را ایجاد کند. در برخی موارد، داروهایی مانند داروهای ضد افسردگی یا ضد اضطراب نیز ممکن است برای کنترل علائم همراه با اختلال چند شخصیتی تجویز شوند.

عوارض اختلال چند شخصیتی

اختلال چند شخصیتی می‌تواند عوارض و مشکلات متعددی را برای فرد مبتلا ایجاد کند. از جمله این عوارض می‌توان به افسردگی، اضطراب، اختلالات خواب، سوء مصرف مواد مخدر و الکل، اختلالات خوردن، خودزنی و افکار خودکشی اشاره کرد. همچنین، این اختلال می‌تواند منجر به مشکلات در روابط بین فردی، مشکلات شغلی و تحصیلی، و کاهش کیفیت زندگی شود. در برخی موارد، افراد مبتلا به اختلال چند شخصیتی ممکن است به دلیل تغییر هویت‌ها و اختلال در حافظه، دچار مشکلات قانونی نیز شوند.

درمان خانگی اختلال چند شخصیتی

اگرچه درمان اصلی اختلال چند شخصیتی روان درمانی است، اما برخی از روش‌های خودمراقبتی و درمان خانگی می‌توانند به کنترل علائم و بهبود کیفیت زندگی فرد کمک کنند. از جمله این روش‌ها می‌توان به رعایت بهداشت خواب، ورزش منظم، تغذیه سالم، مدیتیشن و تمرینات تنفس عمیق اشاره کرد. همچنین، پیوستن به گروه‌های حمایتی و صحبت با افراد مبتلا به این اختلال می‌تواند به فرد در مقابله با چالش‌های این بیماری کمک کند. با این حال، مهم است که به یاد داشته باشید که درمان خانگی به تنهایی برای درمان اختلال چند شخصیتی کافی نیست و مراجعه به متخصص روانپزشک و روانشناس ضروری است.

تشخیص اختلال چند شخصیتی

تشخیص اختلال چند شخصیتی معمولاً توسط روانپزشک یا روانشناس و با استفاده از معاینه بالینی، مصاحبه با فرد و بررسی سابقه پزشکی و روانی او انجام می‌شود. هیچ آزمایش خونی یا تصویربرداری مغزی برای تشخیص این اختلال وجود ندارد. معیارهای تشخیصی اختلال چند شخصیتی در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5) ذکر شده است. برخی از علائم و نشانه‌های مهم که ممکن است نشان دهنده اختلال چند شخصیتی باشند عبارتند از: فراموشی یا اختلال در حافظه، تغییر رفتار و شخصیت، شنیدن صداها در سر، احساس جدایی از خود یا بدن، و تجربه تروما یا سوء استفاده در دوران کودکی.

راههای پیشگیری از اختلال چند شخصیتی

پیشگیری کامل از اختلال چند شخصیتی ممکن نیست، اما با کاهش عوامل خطر می‌توان احتمال ابتلا به این اختلال را کاهش داد. یکی از مهم‌ترین راه‌های پیشگیری، حمایت از کودکان و جلوگیری از قرار گرفتن آن‌ها در معرض تروما و سوء استفاده است. آموزش مهارت‌های مقابله‌ای به کودکان و تقویت اعتماد به نفس و خودباوری آن‌ها نیز می‌تواند در پیشگیری از این اختلال موثر باشد. همچنین، تشخیص و درمان به موقع اختلالات روانی در کودکان و بزرگسالان می‌تواند به کاهش خطر ابتلا به اختلال چند شخصیتی کمک کند.