علائم پراشتهایی عصبی

علائم پراشتهایی عصبی + علت و درمان و راههای پیشگیری از آن در سایت پرشین زی . امیدواریم که این مطلب مورد توجه شما قرار گیرد.

پراشتهایی عصبی یا بولیمیا نوعی اختلال خوردن است که با دوره‌های مکرر پرخوری و به دنبال آن رفتارهای جبرانی نامناسب مانند استفراغ عمدی، سوءمصرف ملین‌ها، روزه‌داری یا ورزش شدید برای جلوگیری از افزایش وزن مشخص می‌شود. افراد مبتلا به پراشتهایی عصبی معمولاً نگران وزن و شکل بدن خود هستند و ممکن است عزت نفس پایینی داشته باشند. این اختلال می‌تواند علائم جسمی مانند پوسیدگی دندان، مشکلات گوارشی، عدم تعادل الکترولیت و مشکلات قلبی ایجاد کند. همچنین می‌تواند منجر به مشکلات روحی و روانی مانند افسردگی، اضطراب و سوء مصرف مواد شود. علائم پراشتهایی عصبی می‌تواند شامل موارد زیر باشد:

خوردن مقادیر زیادی غذا در یک دوره زمانی کوتاه، معمولاً به صورت پنهانی

احساس عدم کنترل بر خوردن در طول دوره‌های پرخوری

استفاده از روش‌های نامناسب برای جبران پرخوری، مانند استفراغ عمدی، سوءمصرف ملین‌ها، دیورتیک‌ها یا قرص‌های لاغری، روزه‌داری یا ورزش شدید

نگرانی شدید در مورد وزن و شکل بدن

تصویر بدنی تحریف شده

عزت نفس پایین

تغییرات خلقی

افسردگی و اضطراب

مشکلات خواب

اجتناب از موقعیت‌های اجتماعی که شامل غذا می‌شود

پوسیدگی دندان، به خصوص در سطح داخلی دندان‌های جلویی (به دلیل تماس مکرر با اسید معده)

زخم یا پینه روی بند انگشتان یا پشت دست (به دلیل استفراغ عمدی)

تورم غدد بزاقی در گونه‌ها و فک

مشکلات گوارشی مانند رفلاکس معده، نفخ و یبوست

کم آبی بدن

عدم تعادل الکترولیت که می‌تواند منجر به مشکلات قلبی، ضعف عضلانی و تشنج شود

آشنایی با پراشتهایی عصبی

پراشتهایی عصبی یک اختلال خوردن جدی است که می‌تواند عواقب جسمی و روحی جدی داشته باشد. این اختلال با الگوی خوردن نامنظم، شامل دوره‌های پرخوری و به دنبال آن رفتارهای جبرانی نامناسب برای جلوگیری از افزایش وزن، مشخص می‌شود. افراد مبتلا به پراشتهایی عصبی معمولاً نگران وزن و شکل بدن خود هستند و ممکن است عزت نفس پایینی داشته باشند. آنها اغلب احساس شرم و گناه در مورد عادات غذایی خود دارند و ممکن است سعی کنند رفتارهای خود را از دیگران پنهان کنند. پراشتهایی عصبی می‌تواند در هر سنی رخ دهد، اما بیشتر در نوجوانان و جوانان دیده می‌شود. این اختلال در زنان شایع‌تر از مردان است. پراشتهایی عصبی می‌تواند به طور قابل توجهی بر کیفیت زندگی فرد تأثیر بگذارد و می‌تواند منجر به عوارض جدی برای سلامتی شود.

علت پراشتهایی عصبی

علت دقیق پراشتهایی عصبی ناشناخته است، اما احتمالاً ترکیبی از عوامل ژنتیکی، بیولوژیکی، روانی، اجتماعی و فرهنگی در ایجاد آن نقش دارند.

عوامل ژنتیکی: مطالعات نشان داده‌اند که پراشتهایی عصبی می‌تواند در خانواده‌ها ایجاد شود، که نشان می‌دهد ممکن است یک جزء ژنتیکی در این اختلال وجود داشته باشد.

عوامل بیولوژیکی: عدم تعادل در مواد شیمیایی مغز، مانند سروتونین و دوپامین، ممکن است در ایجاد پراشتهایی عصبی نقش داشته باشد.

عوامل روانی: عزت نفس پایین، تصویر بدنی تحریف شده، کمال‌گرایی و سابقه تروما یا سوء استفاده می‌تواند خطر ابتلا به پراشتهایی عصبی را افزایش دهد.

عوامل اجتماعی و فرهنگی: فشارهای اجتماعی برای لاغر بودن و ایده‌آل‌های زیبایی غیرواقعی می‌تواند در ایجاد پراشتهایی عصبی نقش داشته باشد.

درمان پراشتهایی عصبی

درمان پراشتهایی عصبی معمولاً شامل ترکیبی از روان درمانی، درمان تغذیه‌ای و در برخی موارد دارو درمانی است.

روان درمانی: درمان شناختی رفتاری (CBT) نوعی روان درمانی است که معمولاً برای درمان پراشتهایی عصبی استفاده می‌شود. CBT به افراد کمک می‌کند تا افکار و رفتارهای ناسالم مربوط به خوردن را شناسایی و تغییر دهند.

درمان تغذیه‌ای: یک متخصص تغذیه می‌تواند به افراد مبتلا به پراشتهایی عصبی کمک کند تا عادات غذایی سالم را ایجاد کنند و الگوهای غذایی نامنظم را اصلاح کنند.

دارو درمانی: داروهای ضد افسردگی ممکن است برای درمان افسردگی و اضطراب مرتبط با پراشتهایی عصبی تجویز شوند.

عوارض پراشتهایی عصبی

پراشتهایی عصبی می‌تواند عوارض جدی برای سلامتی ایجاد کند، از جمله:

مشکلات دندانی: استفراغ مکرر می‌تواند به مینای دندان آسیب برساند و منجر به پوسیدگی دندان شود.

مشکلات گوارشی: استفراغ، سوءمصرف ملین‌ها و سایر رفتارهای پاکسازی می‌تواند منجر به مشکلات گوارشی مانند رفلاکس معده، نفخ، یبوست و سندرم روده تحریک‌پذیر شود.

عدم تعادل الکترولیت: استفراغ و سوءمصرف دیورتیک‌ها می‌تواند منجر به عدم تعادل الکترولیت شود، که می‌تواند منجر به مشکلات قلبی، ضعف عضلانی و تشنج شود.

مشکلات قلبی: عدم تعادل الکترولیت و سوء تغذیه می‌تواند به قلب آسیب برساند و منجر به ضربان قلب نامنظم و سایر مشکلات قلبی شود.

مشکلات کلیوی: کم آبی بدن و سوءمصرف دیورتیک‌ها می‌تواند به کلیه‌ها آسیب برساند.

افسردگی و اضطراب: پراشتهایی عصبی اغلب با افسردگی و اضطراب همراه است.

سوء مصرف مواد: افراد مبتلا به پراشتهایی عصبی ممکن است به الکل یا مواد مخدر روی آورند تا با احساسات خود کنار بیایند.

درمان خانگی پراشتهایی عصبی

اگرچه درمان خانگی به تنهایی برای درمان پراشتهایی عصبی کافی نیست، اما برخی از اقدامات خودیاری می‌تواند به افراد در مدیریت علائم و بهبودی کمک کند. این اقدامات شامل موارد زیر است:

آموزش در مورد پراشتهایی عصبی: یادگیری در مورد پراشتهایی عصبی و علل و عوارض آن می‌تواند به افراد در درک اختلال و ایجاد انگیزه برای تغییر کمک کند.

ایجاد عادات غذایی سالم: خوردن وعده‌های غذایی منظم و متعادل و اجتناب از محدودیت غذایی می‌تواند به تنظیم اشتها و جلوگیری از پرخوری کمک کند.

مقابله با محرک‌های پرخوری: شناسایی و اجتناب از موقعیت‌ها، افکار یا احساساتی که باعث پرخوری می‌شوند، می‌تواند به افراد در جلوگیری از دوره‌های پرخوری کمک کند.

تمرین تکنیک‌های آرامش: تکنیک‌های آرامش مانند مدیتیشن، یوگا و تنفس عمیق می‌تواند به کاهش استرس و اضطراب که می‌تواند باعث پرخوری شود، کمک کند.

حمایت اجتماعی: صحبت با دوستان، خانواده یا گروه‌های حمایتی می‌تواند به افراد در احساس حمایت و درک شدن کمک کند.

تشخیص پراشتهایی عصبی

تشخیص پراشتهایی عصبی معمولاً توسط یک متخصص سلامت روان، مانند روانپزشک یا روانشناس، انجام می‌شود. این متخصص با فرد در مورد سابقه پزشکی و عادات غذایی او صحبت می‌کند و ممکن است معاینه فیزیکی انجام دهد. همچنین ممکن است از ابزارهای غربالگری یا پرسشنامه برای ارزیابی علائم پراشتهایی عصبی استفاده شود. معیارهای تشخیصی پراشتهایی عصبی در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5) ذکر شده است.

راههای پیشگیری از پراشتهایی عصبی

هیچ راه مطمئنی برای پیشگیری از پراشتهایی عصبی وجود ندارد، اما برخی از اقدامات می‌تواند به کاهش خطر ابتلا به این اختلال کمک کند. این اقدامات شامل موارد زیر است:

ترویج تصویر بدنی مثبت: تشویق به پذیرش بدن و احترام به تنوع می‌تواند به کاهش فشارهای اجتماعی برای لاغر بودن کمک کند.

آموزش در مورد تغذیه سالم: آموزش در مورد تغذیه سالم و عادات غذایی متعادل می‌تواند به افراد در ایجاد رابطه سالم با غذا کمک کند.

مقابله با کمال‌گرایی: تشویق به پذیرش نقص‌ها و اجتناب از کمال‌گرایی می‌تواند به کاهش خطر ابتلا به اختلالات خوردن کمک کند.

حمایت از سلامت روان: ایجاد محیطی حمایتی و تشویق به صحبت در مورد احساسات می‌تواند به بهبود سلامت روان و کاهش خطر ابتلا به اختلالات خوردن کمک کند.