علائم عفونت گوش

علائم عفونت گوش + علت و درمان و راههای پیشگیری از آن  در سایت پرشین زی . امیدواریم که این مطلب مورد توجه شما قرار گیرد.

عفونت گوش می‌تواند علائم مختلفی داشته باشد که شدت و نوع آنها بسته به سن فرد، محل عفونت (گوش خارجی یا میانی) و شدت عفونت متفاوت است.

در بزرگسالان و کودکان بزرگتر:

درد گوش: معمولاً اولین و شایع‌ترین علامت عفونت گوش است. این درد می‌تواند تیز، مبهم یا ضربان‌دار باشد و با حرکت فک یا کشیدن لاله گوش بدتر شود.

تب: عفونت گوش می‌تواند باعث تب خفیف تا شدید شود.

ترشحات گوش: ممکن است ترشحات چرکی، سفید، زرد یا خونی از گوش خارج شود.

کاهش شنوایی: به دلیل التهاب و تجمع مایع در گوش میانی، فرد ممکن است دچار کاهش شنوایی موقت شود.

احساس پری در گوش: فرد ممکن است احساس کند گوشش گرفته است یا چیزی داخل آن است.

وزوز گوش: در برخی موارد، فرد ممکن است صدای زنگ یا وزوز در گوش خود بشنود.

سرگیجه: عفونت گوش می‌تواند باعث سرگیجه و عدم تعادل شود.

سردرد: به خصوص در عفونت‌های شدید، فرد ممکن است سردرد را نیز تجربه کند.

بی‌قراری و تحریک‌پذیری: به خصوص در کودکان، عفونت گوش می‌تواند باعث بی‌قراری، گریه و بدخلقی شود.

در نوزادان و کودکان:

کشیدن یا مالیدن گوش: نوزادان و کودکان ممکن است به دلیل درد گوش، مرتباً گوش خود را بکشند یا مالش دهند.

گریه و بی‌قراری: عفونت گوش می‌تواند باعث گریه شدید و بی‌قراری در نوزادان و کودکان شود، به خصوص در هنگام دراز کشیدن.

مشکلات خواب: درد گوش می‌تواند خوابیدن را برای کودک دشوار کند.

تب: تب در نوزادان و کودکان می‌تواند نشانه عفونت گوش باشد.

استفراغ یا اسهال: در برخی موارد، عفونت گوش می‌تواند باعث استفراغ یا اسهال شود.

کاهش اشتها: درد و ناراحتی ناشی از عفونت گوش می‌تواند باعث کاهش اشتها در کودکان شود.

نکته: در صورت مشاهده هر یک از این علائم، به خصوص در نوزادان و کودکان، مراجعه به پزشک ضروری است.

آشنایی با عفونت گوش

عفونت گوش به التهاب یا عفونت در هر بخشی از گوش گفته می‌شود که معمولاً به دلیل باکتری یا ویروس ایجاد می‌شود. عفونت گوش می‌تواند در گوش خارجی (اوتیت خارجی) یا گوش میانی (اوتیت میانی) رخ دهد.

اوتیت خارجی: به عفونت مجرای گوش خارجی گفته می‌شود که معمولاً به دلیل ورود آب آلوده به گوش هنگام شنا یا حمام کردن (گوش شناگر) یا آسیب به پوست مجرای گوش ایجاد می‌شود.

اوتیت میانی: به عفونت گوش میانی، فضایی پشت پرده گوش، گفته می‌شود. این نوع عفونت معمولاً در کودکان شایع‌تر است و اغلب به دنبال سرماخوردگی یا عفونت‌های تنفسی رخ می‌دهد. باکتری یا ویروس از طریق شیپور استاش (لوله باریکی که گوش میانی را به حلق وصل می‌کند) وارد گوش میانی شده و باعث التهاب و تجمع مایع در این فضا می‌شود.

عفونت گوش می‌تواند باعث درد، تب، کاهش شنوایی و ترشحات گوش شود. در صورت عدم درمان، ممکن است عوارضی مانند پارگی پرده گوش، عفونت مزمن گوش میانی و حتی کاهش شنوایی دائمی را به دنبال داشته باشد.

علت عفونت گوش

عفونت گوش میانی:

سرماخوردگی و عفونت‌های تنفسی: شایع‌ترین علت عفونت گوش میانی، سرماخوردگی، آنفولانزا و سایر عفونت‌های تنفسی است. این عفونت‌ها باعث التهاب شیپور استاش شده و راه را برای ورود باکتری یا ویروس به گوش میانی باز می‌کنند.

آلرژی: آلرژی می‌تواند باعث التهاب و تورم شیپور استاش شود و خطر عفونت گوش میانی را افزایش دهد.

دود سیگار: قرار گرفتن در معرض دود سیگار، به خصوص در کودکان، می‌تواند خطر عفونت گوش میانی را افزایش دهد.

شیپور استاش ناکارآمد: در برخی کودکان، شیپور استاش به درستی عمل نمی‌کند و به راحتی مسدود می‌شود. این مشکل می‌تواند باعث تجمع مایع در گوش میانی و افزایش خطر عفونت شود.

عفونت‌های قبلی: کودکانی که سابقه عفونت گوش میانی دارند، بیشتر در معرض ابتلا به عفونت‌های مکرر هستند.

عوامل دیگر: عواملی مانند سن (کودکان زیر ۲ سال بیشتر در معرض خطر هستند)، تغذیه با شیشه شیر (به خصوص در حالت دراز کشیده)، مهدکودک (به دلیل تماس بیشتر با کودکان بیمار) و سابقه خانوادگی عفونت گوش می‌توانند در ابتلا به عفونت گوش میانی نقش داشته باشند.

عفونت گوش خارجی:

رطوبت: ورود آب به گوش هنگام شنا یا حمام کردن و باقی ماندن رطوبت در مجرای گوش، محیط مناسبی را برای رشد باکتری‌ها و قارچ‌ها فراهم می‌کند.

آسیب به پوست مجرای گوش: خاراندن گوش با انگشت یا اشیاء نوک تیز، استفاده از گوش پاک کن و قرار دادن هدفون در گوش می‌تواند به پوست مجرای گوش آسیب برساند و راه را برای ورود میکروب‌ها باز کند.

آلرژی: واکنش‌های آلرژیک به محصولات بهداشتی مانند شامپو یا صابون می‌تواند باعث التهاب و خارش پوست مجرای گوش شود و خطر عفونت را افزایش دهد.

سایر عوامل: عواملی مانند استفاده از سمعک، وجود اجسام خارجی در گوش و بیماری‌های پوستی مانند اگزما می‌توانند در ابتلا به عفونت گوش خارجی نقش داشته باشند.

درمان عفونت گوش

درمان عفونت گوش به نوع و شدت عفونت و سن بیمار بستگی دارد.

عفونت گوش میانی:

درمان دارویی:

آنتی‌بیوتیک: در بیشتر موارد، عفونت گوش میانی باکتریایی است و پزشک آنتی‌بیوتیک خوراکی یا قطره گوش تجویز می‌کند. مصرف کامل دوره درمان حتی پس از بهبود علائم بسیار مهم است.

داروهای مسکن: برای کاهش درد و تب، می‌توان از داروهای مسکن مانند استامینوفن یا ایبوپروفن استفاده کرد.

قطره ضد احتقان بینی: در صورت وجود احتقان بینی، قطره ضد احتقان می‌تواند به باز شدن شیپور استاش و تخلیه مایع از گوش میانی کمک کند.

درمان‌های خانگی:

کمپرس گرم: قرار دادن کمپرس گرم روی گوش می‌تواند به کاهش درد کمک کند.

استراحت: استراحت کافی به بدن در مبارزه با عفونت کمک می‌کند.

مایعات: نوشیدن مایعات فراوان به رقیق شدن ترشحات و تخلیه آنها از گوش میانی کمک می‌کند.

جراحی: در موارد نادر، اگر عفونت به درمان دارویی پاسخ ندهد یا عوارضی مانند پارگی پرده گوش ایجاد شود، ممکن است جراحی لازم باشد.

عفونت گوش خارجی:

تمیز کردن گوش: پزشک مجرای گوش را با دقت تمیز کرده و ترشحات و جرم گوش را خارج می‌کند.

قطره گوش: معمولاً قطره گوش حاوی آنتی‌بیوتیک، ضد قارچ یا کورتیکواستروئید تجویز می‌شود.

درمان‌های خانگی:

کمپرس گرم: قرار دادن کمپرس گرم روی گوش می‌تواند به کاهش درد و التهاب کمک کند.

اجتناب از ورود آب به گوش: هنگام شنا یا حمام کردن باید از ورود آب به گوش جلوگیری شود.

خودداری از خاراندن گوش: خاراندن گوش می‌تواند باعث آسیب بیشتر به پوست و تشدید عفونت شود.

عوارض عفونت گوش

در بیشتر موارد، عفونت گوش به خوبی به درمان پاسخ می‌دهد و عارضه‌ای ایجاد نمی‌کند. اما در صورت عدم درمان یا درمان ناقص، ممکن است عوارض زیر رخ دهد:

عوارض عفونت گوش میانی:

پارگی پرده گوش: فشار ناشی از تجمع مایع در گوش میانی می‌تواند باعث پارگی پرده گوش شود. پارگی پرده گوش معمولاً خود به خود بهبود می‌یابد، اما در برخی موارد ممکن است نیاز به جراحی باشد.

کاهش شنوایی: التهاب و تجمع مایع در گوش میانی می‌تواند باعث کاهش شنوایی موقت شود. در بیشتر موارد، شنوایی پس از درمان عفونت به حالت طبیعی باز می‌گردد. اما در صورت عفونت‌های مکرر یا آسیب به ساختارهای گوش میانی، ممکن است کاهش شنوایی دائمی رخ دهد.

ماستوئیدیت: عفونت می‌تواند به استخوان ماستوئید (استخوانی در پشت گوش) گسترش یابد و باعث التهاب و عفونت آن شود. ماستوئیدیت یک عارضه جدی است و نیاز به درمان با آنتی‌بیوتیک وریدی و گاهی جراحی دارد.

مننژیت: در موارد نادر، عفونت می‌تواند به پرده‌های مغزی گسترش یابد و باعث مننژیت شود. مننژیت یک عفونت خطرناک است و می‌تواند باعث آسیب مغزی، ناشنوایی و حتی مرگ شود.

آبسه مغز: در موارد بسیار نادر، عفونت می‌تواند باعث تشکیل آبسه (تجمع چرک) در مغز شود. آبسه مغز یک عارضه بسیار جدی است و نیاز به درمان فوری و جراحی دارد.

عوارض عفونت گوش خارجی:

عفونت مزمن: در صورت عدم درمان یا درمان ناقص، عفونت گوش خارجی می‌تواند مزمن شود و به طور مکرر عود کند.

سلولیت: عفونت می‌تواند به بافت‌های اطراف گوش گسترش یابد و باعث سلولیت (عفونت پوست و بافت‌های زیر پوست) شود.

کندریت: عفونت می‌تواند به غضروف گوش گسترش یابد و باعث کندریت (التهاب غضروف) شود. کندریت می‌تواند باعث تغییر شکل گوش شود.

استئومیلیت: در موارد نادر، عفونت می‌تواند به استخوان‌های اطراف گوش گسترش یابد و باعث استئومیلیت (عفونت استخوان) شود.

درمان خانگی عفونت گوش

درمان‌های خانگی می‌توانند به کاهش علائم عفونت گوش و تسریع بهبودی کمک کنند. اما به خاطر داشته باشید که این درمان‌ها جایگزین درمان پزشکی نیستند و در صورت شدید بودن علائم یا عدم بهبودی باید به پزشک مراجعه کنید.

کمپرس گرم: قرار دادن یک حوله گرم یا کیسه آب گرم روی گوش می‌تواند به کاهش درد و التهاب کمک کند.

استراحت: استراحت کافی به بدن در مبارزه با عفونت کمک می‌کند.

مایعات: نوشیدن مایعات فراوان به رقیق شدن ترشحات و تخلیه آنها از گوش میانی کمک می‌کند.

بالا نگه داشتن سر: هنگام خوابیدن، سر را با استفاده از بالش اضافی بالا نگه دارید. این کار به تخلیه مایع از گوش میانی کمک می‌کند.

سیر: سیر دارای خواص ضد باکتریایی و ضد التهابی است. می‌توانید چند حبه سیر را له کرده و در یک پارچه نخی بپیچید و روی گوش قرار دهید.

روغن زیتون: روغن زیتون می‌تواند به نرم شدن جرم گوش و تسهیل تخلیه آن کمک کند. چند قطره روغن زیتون گرم را در گوش بریزید و سپس با یک پارچه نخی گوش را ببندید.

سرکه سیب: سرکه سیب دارای خواص ضد باکتریایی و ضد قارچی است. می‌توانید مقدار مساوی از سرکه سیب و آب را مخلوط کرده و با استفاده از یک قطره چکان در گوش بریزید.

نکته: قبل از استفاده از هر گونه درمان خانگی، با پزشک خود مشورت کنید.

تشخیص عفونت گوش

تشخیص عفونت گوش معمولاً با معاینه فیزیکی توسط پزشک و بررسی علائم انجام می‌شود. پزشک با استفاده از اتوسکوپ (وسیله‌ای با نور و ذره‌بین) به داخل گوش نگاه می‌کند تا پرده گوش و مجرای گوش را بررسی کند. در صورت وجود عفونت گوش میانی، ممکن است پرده گوش قرمز، ملتهب و برآمده باشد و یا مایع یا چرک در پشت آن دیده شود. در عفونت گوش خارجی، مجرای گوش قرمز، متورم و حساس به لمس خواهد بود.

در برخی موارد، ممکن است برای تشخیص قطعی عفونت گوش و تعیین نوع باکتری یا ویروس عامل عفونت، آزمایش‌های تکمیلی مانند تیمپانومتری (برای اندازه‌گیری حرکت پرده گوش) یا رفلکس آکوستیک (برای بررسی عملکرد گوش میانی) انجام شود. همچنین در صورت شک به عوارض عفونت مانند ماستوئیدیت، ممکن است سی تی اسکن یا ام آر آی از سر و گوش انجام شود.

راههای پیشگیری از عفونت گوش

پیشگیری از عفونت گوش میانی:

واکسیناسیون: واکسن‌هایی مانند واکسن آنفولانزا و واکسن پنوموکوک می‌توانند به پیشگیری از عفونت‌های تنفسی که می‌توانند منجر به عفونت گوش میانی شوند، کمک کنند.

شستشوی دست‌ها: شستشوی مرتب دست‌ها با آب و صابون می‌تواند به پیشگیری از گسترش میکروب‌ها و کاهش خطر عفونت‌های تنفسی و گوش میانی کمک کند.

شیردهی: شیر مادر حاوی آنتی‌بادی‌هایی است که به تقویت سیستم ایمنی نوزاد و پیشگیری از عفونت‌ها، از جمله عفونت گوش میانی، کمک می‌کند.

خودداری از دود سیگار: قرار گرفتن در معرض دود سیگار می‌تواند خطر عفونت گوش میانی را افزایش دهد.

درمان آلرژی: کنترل آلرژی می‌تواند به کاهش التهاب شیپور استاش و پیشگیری از عفونت گوش میانی کمک کند.

پیشگیری از عفونت گوش خارجی:

خشک نگه داشتن گوش‌ها: پس از شنا یا حمام کردن، گوش‌ها را با یک حوله نرم خشک کنید. می‌توانید از سشوار با حرارت ملایم برای خشک کردن گوش‌ها استفاده کنید.

خودداری از استفاده از گوش پاک کن: استفاده از گوش پاک کن می‌تواند به پوست مجرای گوش آسیب برساند و راه را برای ورود میکروب‌ها باز کند.

خودداری از خاراندن گوش: خاراندن گوش می‌تواند باعث آسیب به پوست و افزایش خطر عفونت شود.

استفاده از گوش گیر هنگام شنا: استفاده از گوش گیر می‌تواند به پیشگیری از ورود آب به گوش هنگام شنا کمک کند.

استفاده از کلاه شنا: استفاده از کلاه شنا می‌تواند به کاهش تماس آب با گوش‌ها کمک کند.

با رعایت این نکات می‌توانید خطر ابتلا به عفونت گوش را در خود و فرزندانتان کاهش دهید.