عوارض پراشتهایی عصبی

عوارض پراشتهایی عصبی + تشخیص و راههای پیشگیری و درمان آن در سایت پرشین زی . امیدواریم که این مطلب مورد توجه شما قرار گیرد.

پراشتهایی عصبی یا بولیمیا نوعی اختلال خوردن است که با دوره‌های مکرر پرخوری و به دنبال آن رفتارهای جبرانی نامناسب برای جلوگیری از افزایش وزن، مانند استفراغ عمدی، سوء‌استفاده از ملین‌ها یا دیورتیک‌ها، روزه‌داری یا ورزش شدید، مشخص می‌شود. افراد مبتلا به پراشتهایی عصبی معمولاً نگران وزن و شکل بدن خود هستند و ممکن است عزت نفس پایینی داشته باشند. این اختلال می‌تواند عواقب جدی برای سلامتی داشته باشد، از جمله مشکلات گوارشی، عدم تعادل الکترولیت، مشکلات قلبی و آسیب به دندان‌ها. پراشتهایی عصبی بیشتر در زنان جوان و نوجوان شایع است، اما می‌تواند در مردان و در هر سنی نیز رخ دهد. این اختلال اغلب با سایر اختلالات روانی مانند افسردگی، اضطراب و سوء مصرف مواد همراه است.

عوارض پراشتهایی عصبی

پراشتهایی عصبی می‌تواند عوارض جدی و خطرناکی برای سلامتی جسمی و روانی فرد ایجاد کند. برخی از عوارض شایع پراشتهایی عصبی عبارتند از:

مشکلات گوارشی: استفراغ مکرر می‌تواند منجر به التهاب مری، پارگی معده، رفلاکس معده، و زخم معده شود. سوء‌استفاده از ملین‌ها نیز می‌تواند باعث یبوست مزمن، اسهال و سندرم روده تحریک‌پذیر شود.

عدم تعادل الکترولیت: استفراغ و سوء‌استفاده از دیورتیک‌ها می‌تواند منجر به عدم تعادل الکترولیت‌هایی مانند سدیم، پتاسیم و کلرید شود. این عدم تعادل می‌تواند باعث مشکلات قلبی، ضعف عضلانی، تشنج و حتی مرگ شود.

مشکلات قلبی: عدم تعادل الکترولیت و کمبود مواد مغذی می‌تواند به عضله قلب آسیب برساند و باعث آریتمی قلبی، نارسایی قلبی و حتی ایست قلبی شود.

آسیب به دندان‌ها: اسید معده در استفراغ می‌تواند مینای دندان را از بین ببرد و باعث پوسیدگی، حساسیت و تغییر رنگ دندان‌ها شود.

مشکلات روانی: پراشتهایی عصبی اغلب با افسردگی، اضطراب، اختلال وسواس فکری-عملی، اختلال استرس پس از سانحه و سوء مصرف مواد همراه است.

علائم پراشتهایی عصبی

علائم پراشتهایی عصبی می‌تواند جسمی و روانی باشد. برخی از علائم شایع این اختلال عبارتند از:

پرخوری: مصرف مقادیر زیادی غذا در یک دوره زمانی کوتاه، معمولاً همراه با احساس از دست دادن کنترل بر خوردن.

رفتارهای جبرانی: انجام رفتارهایی برای جلوگیری از افزایش وزن پس از پرخوری، مانند استفراغ عمدی، سوء‌استفاده از ملین‌ها یا دیورتیک‌ها، روزه‌داری یا ورزش شدید.

نگرانی بیش از حد در مورد وزن و شکل بدن: نارضایتی از بدن، ترس از افزایش وزن، و بررسی مداوم وزن و ظاهر.

عزت نفس پایین: احساس بی‌ارزشی، شرم و گناه در مورد عادات غذایی و وزن.

تغییرات خلقی: نوسانات خلقی، تحریک‌پذیری، اضطراب و افسردگی.

مشکلات جسمی: مانند مشکلات گوارشی، عدم تعادل الکترولیت، آسیب به دندان‌ها، و مشکلات قاعدگی.

درمان پراشتهایی عصبی

درمان پراشتهایی عصبی معمولاً شامل ترکیبی از روان‌درمانی، دارودرمانی و مشاوره تغذیه است.

روان‌درمانی: درمان شناختی رفتاری (CBT) یکی از موثرترین روش‌های روان‌درمانی برای پراشتهایی عصبی است. این روش به فرد کمک می‌کند تا الگوهای فکری و رفتاری ناسالم خود را شناسایی و تغییر دهد. سایر روش‌های روان‌درمانی مانند درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (ACT) و درمان دیالکتیکی رفتاری (DBT) نیز می‌توانند مفید باشند.

دارودرمانی: داروهای ضدافسردگی، به ویژه مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRIs)، می‌توانند به کاهش علائم افسردگی و اضطراب و کنترل پرخوری کمک کنند.

مشاوره تغذیه: یک متخصص تغذیه می‌تواند به فرد کمک کند تا عادات غذایی سالم را بیاموزد و یک برنامه غذایی متعادل داشته باشد.

علت پراشتهایی عصبی

علت دقیق پراشتهایی عصبی ناشناخته است، اما احتمالاً ترکیبی از عوامل ژنتیکی، بیولوژیکی، روانی و اجتماعی در ایجاد این اختلال نقش دارند.

عوامل ژنتیکی: داشتن سابقه خانوادگی اختلالات خوردن می‌تواند خطر ابتلا به پراشتهایی عصبی را افزایش دهد.

عوامل بیولوژیکی: اختلال در عملکرد برخی از انتقال‌دهنده‌های عصبی در مغز، مانند سروتونین و دوپامین، ممکن است در ایجاد پراشتهایی عصبی نقش داشته باشد.

عوامل روانی: عزت نفس پایین، کمال‌گرایی، و مشکل در تنظیم هیجانات می‌توانند خطر ابتلا به پراشتهایی عصبی را افزایش دهند.

عوامل اجتماعی: فشارهای اجتماعی برای لاغر بودن و ایده‌آل‌های زیبایی غیرواقعی می‌توانند در ایجاد پراشتهایی عصبی نقش داشته باشند.

درمان خانگی پراشتهایی عصبی

اگرچه درمان خانگی به تنهایی نمی‌تواند پراشتهایی عصبی را درمان کند، اما برخی از روش‌های خودیاری می‌توانند در کنار درمان حرفه‌ای مفید باشند.

آموزش در مورد پراشتهایی عصبی: یادگیری در مورد این اختلال، علائم، علل و روش‌های درمان آن می‌تواند به فرد کمک کند تا بیماری خود را بهتر درک کند و با آن مقابله کند.

ایجاد عادات غذایی سالم: خوردن منظم وعده‌های غذایی، پرهیز از رژیم‌های غذایی سخت، و انتخاب غذاهای سالم و مغذی می‌تواند به تنظیم اشتها و جلوگیری از پرخوری کمک کند.

تمرین تکنیک‌های آرامش‌بخش: روش‌هایی مانند مدیتیشن، یوگا و تنفس عمیق می‌توانند به کاهش استرس و اضطراب که از عوامل محرک پرخوری هستند، کمک کنند.

حمایت اجتماعی: صحبت با دوستان و آشنایان قابل اعتماد، پیوستن به گروه‌های حمایتی، و جستجوی کمک از یک درمانگر می‌تواند به فرد در مسیر بهبودی کمک کند.

تشخیص پراشتهایی عصبی

تشخیص پراشتهایی عصبی توسط یک متخصص سلامت روان، مانند روانپزشک یا روانشناس، انجام می‌شود. این متخصص با انجام معاینه بالینی، بررسی سابقه پزشکی و روانی فرد، و پرسیدن سوالاتی در مورد عادات غذایی و رفتارهای مرتبط با خوردن، می‌تواند پراشتهایی عصبی را تشخیص دهد. معیارهای تشخیصی پراشتهایی عصبی در راهنمای تشخیصی و آماری اختلال‌های روانی (DSM-5) آمده است.

راههای پیشگیری از پراشتهایی عصبی

اگرچه نمی‌توان به طور کامل از پراشتهایی عصبی پیشگیری کرد، اما می‌توان با انجام برخی اقدامات خطر ابتلا به این اختلال را کاهش داد.

آموزش در مورد تصویر بدن سالم و تغذیه مناسب: آموزش به کودکان و نوجوانان در مورد اهمیت پذیرش بدن خود و داشتن عادات غذایی سالم می‌تواند به پیشگیری از اختلالات خوردن کمک کند.

تقویت عزت نفس: کمک به کودکان و نوجوانان برای

ایجاد محیط خانوادگی حمایتی: یک محیط خانوادگی گرم و صمیمی که در آن افراد احساس امنیت و پذیرش می‌کنند، می‌تواند خطر ابتلا به اختلالات خوردن را کاهش دهد.

مقابله با فشارهای اجتماعی: آموزش به افراد برای مقابله با

توجه به علائم هشداردهنده: