تزیین سیب یلدا

تزیین سیب یلدا + با دیدن این مطلب حتما خودتان سیب شب یلدا را تزیین می کنید در سایت پرشین زی . امیدواریم که این مطلب مورد توجه شما قرار گیرد.

طولانی‌ترین و تاریک‌ترین شب سال، شب یلدا است. جشن شب یلدا در ایران و کشورهایی مانند آذربایجان، افغانستان و تاجیکستان که در گذشته بخشی از ایران باستان بوده‌اند هم برگزار می‌شود. در این شب همه اعضای خانواده دور هم جمع شده، شعر حافظ می‌خوانند و داستان‌های هزارویکشب را روایت می‌کنند.

درواقع شب یلدا، آغاز اولین دوره (چهل‌روزه) فصل زمستان است و به همین دلیل به آن شب چله نیز گفته می‌شود. شب چله نام دیگر شب یلدا است. به‌طورکلی در هر سال، ۳ چله در بین مردم گرامی داشته می‌شود که شامل ۱ دوره چهل روزه در تابستان و ۲ دوره چهل روزه در زمستان می‌باشد. چله تابستان که با نام “چله تموز” نیز شناخته می‌شود، برابر با چهل روز اول تابستان است. طبق رسوم ایران باستان، روز ۱ تیرماه (بلندترین روز سال)، آغاز چله تموز می‌باشد و تا ۱۰ مرداد ادامه دارد. چله تموز نیز همچون شب یلدا از اهمیت ویژه‌ای نزد ایرانیان برخوردار بوده است.

دو دوره چله زمستانی با عنوان چله بزرگ و چله کوچک شناخته می‌شوند. چله بزرگ از ۱ دی‌ماه تا ۱۰ بهمن شامل چهل روز کامل و چله کوچک نیز از ۱۱ تا ۳۰ بهمن شامل بیست روز و بیست شب است که درمجموع چهل روز و شب می‌شود. شب یلدا در واقع شب آغازین چله بزرگ و مابین آخرین روز پاییز و اولین شب زمستان می‌باشد.

واژه Yaldā از مسیحیان سریانی زبان گرفته شده‌است. طبق لغت‌نامه دهخدا، یلدا واژه‌ای سریانی و به معنای تولد است و ازآنجاکه شب چله با میلاد مسیح همزمان است، به آن شب یلدا نیز می‌گویند. اما اگر می‌خواهید بدانید که واژه “یلدا” چطور وارد زبان فارسی شده، ادامه مقاله را مطالعه کنید.

در قرن اول میلادی، تعداد زیادی از مسیحیان شرقی در قلمرو اشکانیان و ساسانیان ساکن شدند. در این دوره، ایرانیان با “یلدای مسیحیان نسطوری” آشنا می‌شوند. یلدا در زبان سریانی (گویش ارامی میانه) به معنای “تولد” است و مسیحیان سریانی این واژه را برای کریسمس به‌کار می‌بردند. ازاینجا بود که نام یک جشن مسیحی وارد فرهنگ غیرمسیحی شد و ازآنجاکه با شب چله مترادف بود، به‌تدریج ایرانیان نیز برای توصیف آخرین شب پاییز از هردوی این واژه‌ها استفاده کردند.

شب یلدا یکی از مهمترین شب‌های سال در ایران باستان بوده و امروزه نیز توسط ما مردم ایران گرامی داشته می‌شود. شب یلدا حدود ۵۰۰ سال پیش از میلاد، در زمان پادشاهی داریوش در تقویم رسمی ایران ثبت گردید.

مردم دوران قدیم به‌واسطه تجربه‌هایی که درگذر زمان به‌دست آورده بودند، خود را با تغییرات فصول‌ تطبیق داده و کارها و فعالیت‌های خود را مطابق با چرخش خورشید و تغییر فصل‌ها تنظیم می‌کردند. آنها پی برده بودند که برخی روزهای سال طولانی‌ترند پس در این اوقات می‌توان از روشنایی روز بیشتر استفاده کرد. به ‌این ترتیب اعتقادی شکل گرفت مبنی بر اینکه نور خوشید نماد خوبی و سازگاری بوده و با تاریکی شب در نبرد است. مردم باستان ازجمله آریایی‌ها، هندی‌ها و اروپایی‌ها دریافتند که کوتاه‌ترین روز سال، روز آخر پاییز و مصادف با اولین شب زمستان است و بلافاصله بعد از آن، روزها به‌تدریج طولانی‌تر و شب‌ها کوتاه‌تر می‌شوند. پس اولین شب زمستان را شب تولد خورشید (مهر) نام نهادند.

شب یلدا در سال ۲۰۰۸ میلادی در مراسمی ویژه، به فهرست گنجینه‌های ملی ایران اضافه شد. همچنین در سال ۲۰۲۲ شب یلدا به‌عنوان میراث فرهنگی ناملموس ایران مشترک با افغانستان در سازمان آموزشی، علمی و فرهنگی ملل متحد (یونسکو) ثبت گردید.

شاید بتوان گفت که برای هر جشن شب یلدا، دورهمی صمیمانه و سفره شب یلدا دو عامل اصلی هستند. سفره شب یلدا نقش مهمی را در برگزاری این جشن ایفا می‌کند و به‌نوعی نماد جشن شناخته می‌شود. به همین دلیل وقتی عبارت”شب یلدا” را در اینترنت جستجو می‌کنید، تصاویر بسیاری از سفره‌های شب یلدا به شما نمایش داده می‌شود. هرچند که ممکن است برخی اقلام موجود در سفره‌های شب یلدا باهم متفاوت باشند، اما مواردی مانند هندوانه، انار، شیرینی، آجیل، دیوان حافظ و شاهنامه در همه آنها به ‌چشم می‌خورد. برخی سفره‌های شب یلدا نیز با توجه به سلیقه شخصی، ممکن است شامل گل، سماور، شمع و … باشد. شما در سفره یلدای خود چه چیزهایی قرار می‌دهید؟ در بخش نظرات پایین همین صفحه آنها را با ما و مخاطبان ما به اشتراک بگذارید.

در زمان قدیم که مردم ایران کشاورزی می‌کردند همواره به دنبال رصد حرکات ستارگان و خورشیده بوده‌اند. مردم درک کرده بودند که وجود نور خورشید به نفع و سود کارهایشان از جمله کاشت و رشد محصولات بوده است و با رسیدن فصل پاییز که طی این اتفاق روزها کوتاه‌تر و شب‌ها بلندتر می‌شود، به خاطر کمبود نور خورشید محصولات به خوبی رشد نمی‌کرد و با رسیدن آخرین روز پاییز (۳۰ آذر) به خاطر پایان شب‌های طولانی جشنی برپا و تلاش می‌کردند تا به نحوی شکرگذاری خود را برای نور بیشتر به جا بگذارند.

در زمان قدیم به شب یلدا، شب زایش خورشید می‌گفتند چرا که معتقد بودند که در این روز خورشید دوباره از نو و قدرتمندتر از همیشه متولد می‌شود و تابش نور قوی‌تری را بر مردم به ارمغان می‌آورد. تا به امروز به خاطر ذات شادی‌بخش این روز، نام‌های متفاوتی برای آن در نظر گرفته است، به عنوان مثال یکی از معروف‌ترین آن‌ها «خرم‌روز» است که در دوران کهن اوستایی این نام برای این روز در نظر گرفته شده بود.

برای جشن گرفتن مردم کهن سعی می‌کردند از خوراک و طعام بر سر سفره‌های خود قرار دهند و به مرور زمان که این جشن همه‌گیرتر شد، مردم سعی کردند که با برگزار کردن جشن‌های همگانی شکرگذاری خود را برای طلوع دوباره آفتاپ پرقدرت بر فراز آسمان بیان کنند.

یکی دیگر از کارهایی که مردم انجام می‌دادند، این بود که از ابتدای غروب به جشن و پایکوبی می‌پرداختند و حین بامداد تا طلوع منتظر آفتاب می‌نشستند و وقتی خورشید طلوع می‌کرد به یک‌دیگر تبریک می‌گفتند و به سمت خانه‌هایشان می‌رفتند و آن روز را کاملا استراحت می‌کردند.

یکی از دلایلی که به شب یلدا، شب چله نیز می‌گویند این است که چله در واژه‌های باستانی به معنای زمستان است و با شروع زمستان، دوره چله بزرگ آغاز می‌شود که به آن چله بزرگ می‌گویند. این دوره بلند از یک دی تا ۱۰ بهمن ماه ادامه دارد و چله کوچک نیز از ۱۰ تا ۳۰ بهمن ادامه دارد و این ایام را چله کوچک می‌نامند.

یکی دیگر از روایت‌هایی که راجع به شب یلدا وجود دارد این است که حضرت مسیح نیز در روز انقلاب زمستان متولد شده است و اگر دقت کرده باشید عید کریسمس و عید یلدا، هر دو در امتداد یک‌دیگر برگزار می‌شوند و مسیحی‌های ایران علاوه بر جشن شب یلدا، جشن کریسمس خود را نیز برگزار می‌کنند.

تا به امروز هیچ منبع دقیق و موثقی وجود ندارد که شب یلدا از چه تاریخ باستانی شروع شده است اما با توجه به کشفیات تاریخی که از ظروف زمان قدیم و جشن‌های یلدا پیدا شده، مشخص است که تاریخ آن حداقل به هفت‌هزار سال پیش باز می‌گردد.

یکی از معروف‌ترین اقداماتی که در شب یلدا باید انجام داد، تهیه و مزین کردن میوه‌های مخصوص این شب است که اگر در دو روز آخر ماه آذر گشتی در شهر بزنید متوجه پر بودن شهر از این میوه‌ها می‌شود. دو میوه انار و هندوانه بیشترین شهرت را در بین میوه‌های یلدایی دارند اما دیگر میوه‌ها مانند خربزه، پرتقال، نارنگی و خیار نیز معمولا در سفره‌ها وجود دارند اما قطعا دو میوه انار و هندوانه پای ثابت تمامی سفره‌ها هستند.دلیل تاکید زیاد این عید بر میوه انار، به خاطر این است که در زمان‌های دور و قدیم همیشه انار را میوه مقدسی می‌دانستند و سعی می‌کردند که در تمامی اعیاد از انارهای قرمز بر سر سفره‌ها قرار دهند.در یک سری از شهرها از لبو و شلغم نیز به عنوان میوه‌های سرسفره استفاده می‌شوند که دانستن آن خالی از لطف نیست!